Rozdział 6

 Nie! Tom, miałeś uważać.
Tom....

Proszę Tom...
Proszę, nie...

Nie rób mi tego...

Proszę, nie zostawiaj mnie!

Dzień wcześniej...

- Okay, co robimy najpierw, panie Sherlock?
- Najpierw musimy sprawdzić informacje z tych dokumentów. A jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie Sherlockiem, możesz być pewny, że nie doczekasz się rozwiązania tej tajemnicy, doktorze Watson. Czy rozumie pan ten przekaz, czy może mam to panu zobrazować?
- Sądzę, że pomysł z papierami jest bardzo dobry. Sprawę zagadki należy dogłębnie przemyśleć, jednak uważam, że przyda się moja pomoc, więc chwilowo wstrzymaj konie młody.
- Nie prowokuj mnie, bo puszcze wodzę wyobraźni i skończy się twój szczęśliwy żywot. Załapałeś?
- Oczywiście, nie musisz się tak denerwować, ja tylko próbuje cię rozbawić. Nie lubię, kiedy zachowujesz się, jakby od ciebie zależał los całego świata. Jesteś wtedy spięty i mało śmieszny.
- Okay, ja też przepraszam. Po prostu, z jednej strony chciałbym go już poznać, a jednocześnie, właśnie tego najbardziej się boję.
- Czego? Tego, że cię nie polubi, czy może że to on nie spełni twoich oczekiwań?
- Po trochę tego i tego. Co jeśli on faktycznie mnie nie polubi?
- Zdradzę ci pewną tajemnicę. Ciebie nie można ot tak polubić. Jesteś bardzo specyficzny, ciebie można kochać albo nienawidzić. Nic innego nie wchodzi w rachubę. A Chris jest twoim bratem. Bliźniakiem do tego.
- I co z tego?
- Jak to, co? Nawet, jeśli na początku nie będzie cudownie, z czasem wszystko się ułoży. Jesteście rodziną i nic innego nie powinno mieć znaczenia. A jeśli spróbuje ci coś zrobić, skopię mu tyłek.
- Jak dobrze, że jesteś moim przyjacielem. Sam w życiu bym tego nie ogarnął.
- Zawsze będę twoim kumplem, pamiętaj. Niezależnie, co się stanie ja zawsze będę twoim przyjacielem. Okay?
- Okay. Tylko proszę cię, przestań, bo mój żołądek nie wytrzyma tak wielkiej porcji słodyczy i będziesz miał tu tęczowy potop.
- Dobrze. A więc
- Nie zaczyna się zdania od "więc".
- Jesteś nieznośny.
- Wiem.
- Uspokój się, weź głęboki, odprężający oddech i policz do dziesięciu.
- Ale Tom, ja jestem spokojny.
- Mówiłem do siebie, wredna małpo.
- Wiesz, że rozmowa z samym sobą świadczy o niezbyt zdrowym stanie psychicznym?
- Alex, ja cię zaraz...
- Jak już wspominałem, powinniśmy sprawdzić, czy te papiery zawierają prawdziwe informację, a jeśli nie, to będziemy musieli poszukać gdzie indziej.
- Cóż za subtelna zmiana tematu.
- Och, no weź. Ja tylko tak mówię.
- Wiem, wiem, ale czasem jesteś bardzo irytujący.
- Na tym zakończmy naszą rozmowę, bo nie chcę się dziś z tobą pokłócić.
- Dobra, to pokaż te papiery.
Alex wstał z łóżka, na którym siedział i podszedł do szafki. Otworzył ją i wyciągnął tak ważne dla niego dokumenty. Przez moment patrzył na nie, po czym wrócił wraz z nimi do przyjaciela siedzącego na łóżku.
Podał teczkę Tomowi, a on bez zastanowienia otworzył ją. W środku znajdowało się bardzo mało dokumentów, w których mogły być przydatne informacje. Poza aktem urodzenia obojga bliźniaków
nie było tam wielu informacji. Przez chwilę, przyjaciele wertowali papiery, aż natknęli się na jeden bardzo znaczący.
Był to dokument, w którym państwo Cooper zrzekali się swoich praw do Chrisa Andrew'a Coopera, jednocześnie przekazując dziecko do domu dziecka. 
- Tom, to bardzo ważna wskazówka. Jeśli się nam poszczęści, to właśnie tam znajdziemy Chrisa. 
- Tak, a jeśli będziemy mieć twoje szczęście, to wcześniej spadnie nam na głowę zbłąkana cegła.
- Nie żartuj sobie z mojego pecha. On jest bardzo specyficzny, jak ja.
- O tak, jest baaardzo do ciebie podobny. Pojawia się znikąd, wkręca się wszędzie, gdzie może i jest niezwykle upierdliwy. Cały ty.
- Tom?
- Tak?
- Teraz ci wybaczam, ale następnym razem, załatwię ci bilet na Syberię. W jedną stronę.
- Zrozumiałem. Zmieniając temat, jak chcesz sprawdzić ten sierociniec?
- Miałem nadzieję, że pojedziemy tam jutro z samego rana.
- I oczywiście pojedziemy moim autem, prawda?
- A jakże by inaczej?
- Oj, Alex, Alex, co z ciebie wyrośnie?
- Cudowny, piękny, mądry, sławny i przede wszystkim, szczęśliwy człowiek.
- Zapomniałeś dodać skromny.
- To akurat, wynika samo z siebie.
- Okay, będę się już zbierał. Muszę znaleźć dobry argument, by tata pożyczył mi samochód. Wiesz, że po ostatniej stłuczce, nie jest już tak chętny do tego, bym zbierał nowe doświadczenia życiowe.
- Powiedz, że to sprawa życia i śmierci. Jeśli to go nie przekona, zadzwoń po mnie. Mojej minie zbitego szczeniaka się nie oprze. Nie ma szans.
- Tak zrobię. A ty, uważaj na siebie.
- Spróbuję. To do jutra, tak?
- Przyjadę do ciebie autem taty, a jak nie to...Nie przyjadę w ogóle.
- Tylko spróbuj, to zmienię zdanie, co do Syberii.
- Do jutra.
- Pa.

||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||

Następnego dnia, z samego rana, Tom podjechał pod dom Alexa.
Przez chwilę czekał nie wiedząc, co zrobić, po czym najzwyczajniej zatrąbił.
Po 10 minutach czekania, z budynku wyszedł chłopak, w pośpiechu zapinając bluzę. Podbiegł do samochodu i po wejściu do środka przywitał się z kierowcą.
- Siema gapo, zapnij pasy.
- Hej. Muszę? Wiesz, że ich nienawidzę.
Wzrok jakim Tom go obdarzył sprawił, że momentalnie odechciało mu się protestów.
- Dobra, dobra. Jak zwykle zaspałem, ale widzę, że udało ci się wyłudzić autko. Jak to zrobiłeś?
- Powołałem się na ciebie, a tata od razu stwierdził, że chyba nie przeżyłby twojej minki w stylu Bambi i dał mi kluczyki.
- Ej! Nie jestem sarniną!
Tom zmierzył go wzrokiem i powiedział:
- Mój tata ma odmienne zdanie na ten temat, a ja wyjątkowo się z tym zgadzam. Pasujesz mi na Bambiego.
- Tom, patrz na drogę, bo zaraz wylądujemy na drzewie.
- Wątpisz w moje umiejętności kierowcy.
- Tak!
- No wiesz! Nie rozmawiam z tobą!
- Nie to nie.
Dalszą drogę pokonywali w ciszy. Alex wiedział, że jego przyjaciel wcale nie jest na niego zły, jednak coś powstrzymywało go przed przeproszeniem.
Po półgodzinnej jazdy bez słowa, Alex stwierdził w myślach, że dłużej nie wytrzyma, więc odwrócił się, by przeprosić przyjaciela.
W tej samej chwili zobaczył coś, co sprawiło, że krew w jego żyłach momentalnie zamarzła.
W ich kierunku pędziła ciężarówka, a jej kierowca nie widział ich auta.
Następne wydarzenia potoczyły się bardzo szybko.
Alex krzyknął ostrzegawczo, a Tom, choć próbował zareagować, wiedział, że było za późno.
Jedyną rzeczą, którą mógł zrobić, było skierowanie samochodu tak, by siła uderzenia nie trafiła w stronę, po której siedział Alex.
Rozpędzony pojazd uderzył w stronę kierowcy z całą mocą.
Alex czuł jak krew buzuje mu w uszach, kiedy samochód koziołkując, zatrzymał się w rowie.
Chłopak poczuł ogromny ból w żebrach, o którym po chwili zapomniał, gdyż coś gorszego zwróciło jego uwagę.
Tom miał zamknięte oczy.
Nie ruszał się.
Nie oddychał.
Alex zebrał w sobie całą siłę, którą w tym momencie posiadał i zaczął wołać pomoc.Poczuł, że po policzkach spływają mu strużki łez, lecz nie zwrócił na nie uwagi.
W głowie miał tylko jedno: Tom nie żyje.
Ciągle słyszał to zdanie, ale nie chciał w nie uwierzyć.
Nie! Tom, miałeś uważać.
Tom, wszystko w porządku?

Proszę Tom, nie zostawiaj mnie, tylko nie ty. 
Nie ty, nie ty.
Proszę, nie ty!

Nie rób mi tego, mam tylko ciebie.

Proszę, nie zostawiaj mnie!

Tylko to miał w głowie.
Jego krzyki, jego szlochanie, nic nie dawało.
Klatka piersiowa Toma nadal się nie unosiła.
_____________________________________________________________
I tym jakże wesołym akcentem zakończyliśmy rozdział 6.
Jestem ciekawa Waszej reakcji.
Źli z powodu takiego zakończenia, czy może zadowoleni, że wreszcie coś się dzieję
No dobra, koniec o opowiadaniu, teraz chcę coś powiedzieć.
Z okazji tych Białych Świąt życzę Wam:

Zdrowia (przy mnie to konieczne).
Rozwagi (większej niż ta, którą posiadam ja).
Cierpliwości (do mojego lenistwa).
Samokontroli (by w gniewie mnie nie zabić).
Uśmiechu (nawet przez łzy).
Radości, (choćby tej z muzyki) .
Miłości (ja na ten przykład, bardzo Was kocham. Prawie tak mocno, jak siebie)
Przyjaźni prawdziwej, (tej fałszywej nakopcie po tyłku)
I dobrnięcia do końca tej opowieści.
Tak więc...
Wesołego Jajka i...
Do napisania. :)