"Miłość nies­pełniona to spe­cyficzny rodzaj niena­wiści."

- Dlaczego płaczesz?
- Nie zrozumiesz.
- Powiedz.
- Nie zrozumiesz.


- Czemu znowu płaczesz?
- Nie zrozumiesz.
- Powiedz, zrozumiem.
- Nigdy tego nie zrozumiesz.


- Nie płacz.
- Ty nie rozumiesz.
- Spraw, bym zrozumiała.


- Dlaczego płaczesz?
- Bo kocham.
- Nie rozumiem.
- Mówiłem.


- Uśmiechnij się.
- Nie mogę.
- Czemu?
- Bo nienawidzę.


- Czemu...
- Proszę, przestań pytać.
- To daj mi odpowiedzi. Powiedz.
- Kiedyś.


- Chcę powiedzieć...
- Więc?
- Kocham i nienawidzę. Umieram w środku, dzień w dzień. Ja już nie żyję.
- Może ty tylko chorujesz? Powiedz kogo kochasz, a kogo nienawidzisz?
- Tą samą osobę.
- Ale jak to możliwe?
- Nienawidzę jej, bo nadal ją kocham.
- To znaczy?
- Ona tego nie widzi.
- Zrób coś, żeby zobaczyła.
- Ciągle robię, a ona tego nie widzi.
- Może po prostu nie jest ciebie warta?
- Może.


- Kochałeś kiedyś tak mocno, że byłeś w stanie oddać za tego kogoś życie?
- Ja wciąż tak mam, dlaczego pytasz?
- Nieważne.


- Powiesz mi kiedyś, kogo kochasz?
- Powiem.


- Wiem, że to nienajlepszy moment, ale taki nigdy nie nadejdzie.
- O co chodzi?
- Mogę za ciebie zginąć, a ty?
- Ja? Nienawidzę cię, bo cię kocham.
_____________________________________________________________
Hejka!
Dziś jest trochę inny klimat, ale to dlatego, że nic innego nie trafiło do mojej głowy.
Mam nadzieję, że zrozumieliście z tego tekstu więcej niż ja.
Chciałam powitać nowych czytelników, więc...
Ta da da da da!
Witam!
Następny rozdział powinien pojawić się za tydzień, lecz nie wiem jak to będzie.
To chyba tyle.
Do napisania. :)
PS. Jak tam powrót do normalności?