Jeśli pot­ra­fisz o czymś marzyć, to pot­ra­fisz także te­go dokonać

- Mam dość! Tak bardzo się staram, a to i tak na nic. Kończę z tym! Nie będę się ciągle ośmieszać i dopraszać. Nie potrzebuję litości!

- Dennis, nie możesz przestać! Ktoś w końcu cię zobaczy i doceni ten skarb w tobie.

- Jerry! Mam w nosie, co o mnie myślą inni, ale na litość boską! Ja też mam uczucia i boli mnie, że nikt się z nimi nie liczy. Nie chcę już słyszeć: "zadzwonimy do pana". To strasznie frustrujące.
- Dziś masz ostatnie przesłuchanie. Proszę cię, idź tam. Jak nie dla siebie, to dla mnie. Nie mogę patrzeć na to, co się z tobą dzieje, miotasz się w swoim życiu jak w klatce.
- Dobrze, ale po tym dasz mi spokój. Rozumiesz.
- Się wie - powiedział szatyn, a w jego zielonych oczach błyszczały wesołe iskierki.
Rozmowę przerwał ich szef, zaganiając z powrotem do pracy. Faktycznie przerwa, którą poświęcili na kłótnię skończyła się 5 minut wcześniej.
Wrócili do pomieszczenia, w którym pracowali. Był to sporej wielkości klub nocny, gdzie pracowali jako barmani.
Zarówno Dennis, jak i Jerry pracowali tam, tylko dlatego, że byli młodzi i nigdzie indziej nie chciano ich zatrudnić.
Kiedy skończyli pracę i mogli iść do domu, zaczynało świtać. Praca w takim miejscu sprawiała, że należało przestawić się na nocny tryb życia. Wracali do mieszkania, które wspólnie wynajmowali. Jerry znał Dennisa od liceum i od kiedy się poznali, wiedział, że będą przyjaciółmi. Czasami, widząc zachowanie przyjaciela zastanawiał się jak to możliwe, że nieśmiały w kontaktach z ludźmi Dennis, potrafi tak bardzo zmienić się pod wpływem muzyki.
Dennis, miał blond włosy i piwne oczy, mówił o sobie, że jest przeciętny, jednak duża grupa osób płci pięknej sądziła, że ma w sobie to coś i szalały za nim.
Wracając do mieszkania rozmawiali o słowach Dennisa, który nadal nie był pewny czy zaśpiewa na kolejnym castingu.
Pojawił się już na tylu przesłuchaniach, że sam nie mógł zliczyć, jednak za każdym razem słyszał negatywną odpowiedź. Z natury łatwo się nie poddawał, ale ile można.
W końcu Dennis skapitulował. Westchnął i spytał:
- To gdzie jest to przesłuchanie?
- Adres mam na kartce w domu, więc gdy wrócimy do mieszkania, dam ci ją.
- I co ja bym bez ciebie zrobił? - zironizował blondyn.
- Bez mojej pomocy długo byś nie przetrwał.
- Jesteś jak natrętna mucha. Nic, tylko gazetą przywalić. Nie wierzę, że dałem się na to namówić.
- Więc lepiej uwierz.


Dennis pierwszy raz tak bardzo się denerwował, ale wcześniej Jerry nie mówił mu, o jaki casting mu chodziło. Gdyby wiedział, że to znany program wyłapujący muzyczne talenty, w życiu by się na to nie zgodził.
Przecież ja się ośmieszę!
Cały kraj będzie się ze mnie szydził!
Zabiję Jerry'ego!
Takie i podobne myśli wędrował po głowie Dennisa, któremu z nerwów trzęsły się ręce.
A jak zapomni tekstu albo pomyli klawisz na pianinie. Nie wiedział, co zrobi po tym castingu. Chyba nie będzie wychodził z domu przez miesiąc.
Chodził po korytarzu, z którego, co jakiś czas wychodziła młoda kobieta, wywołując nazwiska uczestników, zdenerwowanych nie mniej niż on sam.
Po chwili z pokoju wyszła kobieta wywołująca imiona i krzyknęła:
- Dennis Johnson!
Zatrzymał się tak gwałtownie, że prawie się wywrócił. Na szczęście zdążył wyhamować.
Podszedł do niej, a później szedł za nią przez wąski korytarz, w kierunku sali, z której można było usłyszeć głos wołający:
- Następny!
To wcale go nie uspokoiło, ale za radą Jessie, bo tak na imię miała owa kobieta, wziął głęboki oddech i wszedł do sali.
Zestresowany spojrzał na jurorów, w nadziei, że ujrzy choć jedną przyjazną mu twarz.
Jednak przeliczył się, gdyż na twarzach jurorów gościły obojętne wyrazy twarzy.
Przemówiła kobieta mająca około trzydzieści lat:
- Jak się nazywasz, ile masz lat, czym się zajmujesz i skąd jesteś?
- Nazywam się Dennis Johnson, mam 21 lat, jestem z tego miasta i pracuję jako barman. W tym momencie zobaczył zdziwienie na twarzach osób siedzących naprzeciw niego, widać nie spodziewali się, że pospólstwo także przyjdzie pokazać, co potrafi.
- Co nam zaprezentujesz?
- Przedstawię piosenkę mojego autorstwa.
- Zatem proszę, scena jest pana.
Wziął wdech i powoli wypuszczając powietrze, skierował się w stronę pianina stojącego na środku sceny.
Usiadł przy nim, przejechał palcami po klawiszach i zaczął grać. W tym momencie nie był ani trochę zdenerwowany, przeniósł się do swojego świata. W chwili, gdy otworzył buzię, z jego ust wypłynęły słowa, mające dla niego wielką wartość:

Weź plecak i spakuj do niego
wszystko, o czym marzyłaś
I już nie złość się na mnie
Nigdy się nie myliłaś?

A jeśli pamiętasz nas
szczęście, smutek i łzy
To nie był przegrany czas
Nie zapomnę tamtych dni

Coraz bardziej się rozkręcał, nie miał żadnych zahamowań. Śpiewał z głębi serca:

Ja nie będę twym Romeo
Ty moją Julią także nie.
Oboje wiemy jak skończyli
Wszystko poszło im źle.

Nas nie dotyczy to
swą historię napiszemy 
Razem pokonamy zło
Razem przez to przejdziemy *

Skończył piosenkę, ostatni raz dotknął klawiszy i obrócił się w stronę jurorów.
Zaskoczony zobaczył, że żeńska część jury płacze, nie ukrywając łez, a mężczyźni dyskretnie przecierają wilgotne oczy.
Przeszedł na środek sceny i właśnie w tym miejscu usłyszał słowa, które zmieniły jego życie:
-To...to było cudowne. Jeśli nie znajdziesz się w finale, odejdę z tej pracy. Masz talent i nie możesz go zmarnować.
Wiedział jedno.
Musiał bardzo mocno podziękować Jerry'emu.
_____________________________________________________________
Siemanko!
Nie ma to jak przechodzić ze skrajności w skrajność.
Raz piszę takie smutasy, że czytając trzeba brać antydepresanty, a innym razem żygam do Was tęczą.
Ale cóż poradzić, Wena się nie wybiera.
Wenuś, wiesz, że i tak cię kocham♥
Wiem...
Ale ja nie miałam na myś....
Uff... Poszedł sobie *ociera pot z czoła*
Przepraszam z ten zbyteczny dialog, ale prawie wpadłam...
Na szczęście nie obraził się, bo byłoby kiepsko :)
Ta gwiazdka * mówi, że wyjaśnię coś pod rozdziałem.
Otóż te fragmenty "piosenki" napisałam sama i bardzo, bardzo chciałabym poznać Waszą opinię na jej temat, choć osobiście sądzę, że to niewypał robiony na szybko.
Będę się zbierać, bo czeka mnie jutro przeprawa z historią.
Do napisania. :)